Ciencia e cine.

Nesta páxina,poderedes disfrutar das nosas opinións sobre as nosas peliculas favoritas de ciencia ficción.
Esperamos que vos gusten.



un saúdo




miércoles, 23 de noviembre de 2011

Yo robot.


Ficha técnica :
 
I, Robot
TítuloYo, Robot
Ficha técnica
DirecciónAlex Proyas
Ayudante de direcciónPaul Barry
Paul Burger
Tracey Poinier
Dirección artísticaChris August
Helen Jarvis
ProducciónJohn Davis
Topher Dow
Laurence Mark
Wyck Godfrey
Will Smith
Diseño de producciónPatrick Tatopoulos
GuionJeff VintarIsaac Asimov
MúsicaMarco Beltrami
SonidoMatt Willoughby-Price
MaquillaxeStan Edmonds
FotografíaSimon Duggan
MontaxeWilliam Hoy
Richard Learoyd
Armen Minasian
VestiarioLiz Keogh
Efectos especiaisPater Abrahamson
RepartoWill Smith (Del Spooner)
Bridget Moynahan (Susan Calvin)
Alan Tudyk (Sonny)
James Cromwell (Dr. Alfred Lanning)
Bruce Greenwood(Lawrence Robertson)
Adrian Ricard (Granny)
Chi McBride (John Bergin)
Jerry Wasserman (
Baldez)
Shia LaBeouf
Fiona Hogan (V.I.K.I.)

 Sinopse:
Chicago, ano 2035. Vivimos en completa ar-monía con robots intelixentes. Cociñan para nós, conducen os nosos avións, coidan dos nosos fillos e confiamos plenamente neles debido a que se rexen polas Tres Leis da Robótica que nos protexen de calquera dano. Inesperada-mente un robot vese implicado no crime dun brillante científi-co e o detective Do Spooner (Will Smith) queda a cargo da in-vestigación, axudado pola psicóloga de robots, a Dra. Susan Cal-vin (Bridget Moynahan) e un robot programado para ter senti-mientos, Sonny. Este trío verase inmerso nunha impactante carre-ra contra o tempo, chea de desagradables imprevistos. O seu único obxectivo será evitar que leve a cabo un complot onde os robots dominarán a raza humana.

Crítica persoal:

Esta película aparte de ser moi boa en efectos especiais, e do meu agrado, é unha vision cara a un posible futuro do que podería pasar se nos empeñamos en darlle máis vida á tecnoloxía, de tratar de facer unha replica exacta do ser humano ou mellor a nós se se puidese.En varias peliculas, libros e ata na mente duns cantos de nós pasou a idea de que en determinado momento as maquinas (tecnoloxía) acabase por apoderarse das nosas vidas e do noso planeta, chegase o momento no que non sexamos capaces de responder a futuros problemas ou conflitos con esta tecnologia. Como na vida actual estámonos volvendo dependentes delas xa a intervención do ser humano esta esgotándose ata hai empresas nas que nalgunha das súas áreas xa non é necesario que o ser humano interactué directamente co produto ou un exemplo aínda mais cotián (que ao meu parecer non deberia de parecernos ?normal?), é o uso do control remoto para cambiar a canle de T.V, ou modificar o volume nunha estimacion persoal creo que o 90% das persoas (inclúome) somos capaces de pararnos a buscar o control remoto aínda que este mais lonxe q a propia televisión, con tal de non pararnos constantemente a oprimir os botóns, isto en lugar de verse como unha axuda para o mesmo progreso pode chegar a ser unha ameaza aterradora para a raza humana, tanto para o desenvolvemento físico como intelectual. Por exemplo enla pelicula a pesar de que as famosas leis de robótica fan aparentemente imposible que un robot poida magoar a un humano pero ás veces non somos capaces de medir as consecuencias dos nosos actos, e tratamos de crear maquinas perfectas, que cremos que non fallasen polo feito de ser creadas cun previo analisis, pero. . . nisiquiera os humanos somos perfectos, como entón un ser imperfecto sera capaz de crear perfeccion?. Outra situación que se manexo nesta pelicula...

jueves, 17 de noviembre de 2011

SPIDERMAN
Spiderman.JPG



Ficha técnica
DirecciónSam Raimi
Ayudante de direcciónJohn Elmore
Eric Heffron
Michael J. Moore
David K. Riebel
Jeff Shirffman
Dirección artística

Stell
Producción
Ian Bryce
Laura Ziskin
Diseño de producción
Neil Spisak
Guion
Cómic:
Stan Lee

Steve Ditko
Guion:
David Koepp
Música
Danny Elfman
Sonido
Martin Lopez
Charles Maynes
Maquillaje
Karen Westerfield
Fotografía
Don Burgess
Montaje
Bob Murawski
Arthur Coburn
Vestiario
James Acheson
Efectos especiais
H. Barclay Aaris
Nathalie Gonthier
Mark Hawker
Jim Jolly
Bruce Ktheian
Tim Moran
Jesse Orozcom
J.D. Schwalm
Chris Swolz
Reparto
Tobey Maguire (Peter Parker)
Willem Dafoe (Norman Osborn)
Kirsten Dunst(Mary Jane Watson)
James Franco(Harry Osborn)
Cliff Robertson † (Ben Parker)
Rosemary Harris(May Parker)
J. K. Simmons (J. Jonah Jameson)
Joe Manganiello (Flash Thompson)
A película de Spiderman é unha película que trata sobre a historia dun rapaz chamado Peter Parker , que vive cos seus tíos por problemas familiares.Esta no último ano do instituto .
Nunha saída que realiza o centro para visitar a Universida de Columbia ,no laboratorio de ciencias estan a visitar unhas arañas moi perigosas,unha delas escapa con tan mala sorte que pica a Peter .
Días máis tarde comenza a atoparse mal , un día descubre que polas suas muñecas pode disparar teas de araña .
Deuse conta de que tamén podia escalar polas paredes como unha araña , este poder que adquiriu a causa da picadura de araña valeulle mais adiante para vengar a morte do seu tío que morreu asasinado por un ladrón.
O pai do seu mellor amigo participaba nun proxecto cientifico o cal era moi perigoso , tiña unha máscara que cada vez que a puña cambiaballe a personalidade ,Spiderman tivo que loitar contra él e acabou morrendo (o duende).Cando lle quitou a máscara descubriu quen era e el e o duende (o pai do seu mellor amigo) pediulle nos seus últimos instante de vida que non o descubrira ,polo que Spiderman deixouno na cama da súa casa coa mala sorte de que xusto viuno o seu mellor amigo que non sabia que era Peter .
Esta película é de ciencia ficción ,porque combina a realidad dun rapaz que ten unha vida normal e cotidiana que pasa a ter superpoderes.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

ET



 
DirecciónSteven Spielberg
Ayudante de direcciónKaty Emde
ProducciónSteven Spielberg
Kathleen Kennedy
Melissa Mathison (productora asociada)
Diseño da producciónJames D. Bissell
GuionMelissa Mathison
MúsicaJohn Williams
FotografíaAllen Daviau
MontajeCarol Littleton
VestuarioDeborah Lynn Scott
RepartoHenry Thomas
Dee Wallace
Robert Macnaughton
Drew Barrymore
Peter Coyote

Sinopse




O argumento de E.T, ou extraterrestre é aparentemente sinxelo: unha noite, un grupo de seres alieníxenas aterrizou nunha zona boscosa dos Estados Unidos. É de noite, e os alieníxenas percorren o bosque buscando e recollendo plantas que levan á súa nave, coma se tomarán mostras de vida vexetal. Paralelamente, vemos como uns homes aparecen con luces e camións, buscando algo. Os alieníxenas, asustados, corren para subir á súa nave e escapar, pero un deles, atrásase e deben deixalo no planeta Terra. O alieníxena abandonado é E.T, o extraterrestre, o noso protagonista. E.T, asustado e sen saber onde meterse foxe dos seus perseguidores para acabar escondéndose no alpendre da típica casa americana con xardín e próxima ao bosque. Na casa vive unha familia composta pola nai, Mary, e os seus tres fillos: Michael, o maior: Elliott, o mediano; e a pequena Gertie. Será Elliott o que descubrirá ao misterioso visitante e esconderao na casa. Desde o principio E.T e Elliott terán unha conexión especial, e Elliott expresa os sentimentos e emocións de E.T. Aos poucos o segredo de Elliott é descuberto polos tres irmáns, que se propón un obxectivo: axudar a E.T, o extraterrestre, a regresar á súa casa, e para iso deberán esconder ao alieníxena da súa propia nai e sobre todo, das persoas que lle buscam para analizalo e estudalo.

martes, 15 de noviembre de 2011

Ciencia e cine.


Dirección: George Lucas
 Guión: George Lucas
Elenco: Mark Hamill, Harrison Ford, Carrie Fisher


Sinopse: A miles de anos no futuro, nunha galaxia moi lexana, un grupo de rebeldes enfróntase as forzas doImperio. Conformado por Luke Skywalker -un xóven ao que a chegada dos robots cambialle a vida-, unha misteriosa princesa, un vello guerreiro Jedi e un simpático mercenario, o clan loitará contra o oscuro Darth Vader, atrincherado na Estrela da Morte.
A singular historia creada por  George Lucas ( combina o mellor da ciencia ficción co  mellor das historias dos guerreiros) convertiuse nunha das sagas clásicas do cine. Aunque este es el primer film de la saga, en rigor, es el antepenúltimo de la serie.
http://www.youtube.com/watch?v=UTwwKpCGOtM
 
Matrix



EE.UU., 1999
Título original: The Matrix
Dirección: Andy Wachowski, Larry Wachowski
Guión: Andy Wachowski, Larry Wachowski
Producción Joel Silver
Música: Don Davis
Reparto: Keanu Reeves (Thomas Anderson); Laurence Fishburne (Morfeo); Carrie-Anne Moss (Trinity); Hugo Weaving (Agente Smith); Gloria Foster (Profetisa); Joe Pantoliano (Cypher); Marcus Chong (Tank); Paul Goddard (Agente Brown); Robert Taylor (Agente Jones); Julian Arahanga (Apoc); Matt Doran (Mouse); Belinda McClory (Switch); Ray Anthony Parker (Dozer)
 Matrix é un universo virtual que reproduce o mundo de 1999, un mundo onde cada humano vive unha ilusión que el cre completamente real, sen chegar a coñecer xamais a verdade. Con todo, o señor Anderson sospeita algo. É un oficinista corrente que nas súas horas nocturnas convértese en Neo, un pirata informático. A realidade non lle convence, ten que haber máis, e intúe algo estraño. E as súas sospeitas lévanlle a contactar cunha inquietante Trinity, (herdeira directa dos samurais rueiros do cyberpunk), e un misterioso Morpheus. Morpheus descubriralle a verdadeira natureza do mundo que cre coñecer, que non é tal senón Matrix, e conduciralle nun camiño de autodescubrimiento para alcanzar o seu destino: Neo é o Elixido, unha persoa potencialmente capaz de manipular Matrix á súa antollo, e polo tanto un arma poderosa para os últimos restos da humanidade libre sobre o planeta.

http://www.youtube.com/watch?v=GtqU57sR0B8

martes, 8 de noviembre de 2011

Karl Popper e Thomas kuhn

Karl Raimund Popper (Viena 28 de Xullo de 1902- Londres 17 de setembro de 1994 foi un filósofo sociólogo

e teórico da ciencia nacido en Austria e posteriormente cidadán británico.

"Creo, con todo, que polo menos existe un problema filosófico polo que se interesan todos os homes que reflexionan: é o da cosmología, o problema de entender o mundo... incluídos nós e o noso coñecemento como parte del. Creo que toda ciencia é cosmología, e, no meu caso, o único interese da filosofía, non menos que o da ciencia, reside en achéguelos que fixo a aquela; en todo caso, tanto a filosofía como a ciencia perderían todo o seu atractivo para min se abandonasen tal empresa."


Karl Popper. A lóxica da investigación científica. México, Rei, 1991

Popper expuxo a súa visión sobre a filosofía da ciencia na súa obra, agora clásica, A lóxica da investigación científica, cuxa primeira edición publicouse en alemán (Logik der Forschung) en 1934. Nela o filósofo austríaco aborda o problema dos límites entre a ciencia e a metafísica, e proponse a procura dun chamado criterio de demarcación . É importante sinalar que o criterio de demarcación non decide sobre a veracidade ou falsidade dunha afirmación, senón só sobre se tal afirmación ha de ser estudada e discutida dentro da ciencia ou, pola contra, sitúase no campo máis especulativo da metafísica. Para Popper unha proposición é científica se pode ser refutable, Popper discrepa intencionadamente do programa positivista, que establecía unha distinción entre proposicións contrastables (positivas), talles como Hoxe chove e aquelas que non son máis que abusos da linguaxe e carecen de sentido, por exemplo Divos existe. Para Popper, este último tipo de proposicións si ten sentido e resulta lexítimo discutir sobre elas, pero han de ser distinguidas e separadas da ciencia. Popper sempre fuxiu de calquera intento por aclarar significados antes de expor teorías. É máis, Popper expuxo que moitas proposicións que para Wittgestein tiñan significado non podían cualificarse como ciencia como, .

O certo é que Popper era consciente do enorme progreso no coñecemento científico que se experimentou nos séculos que lle precederon, Por iso, a procura dun criterio de demarcación aparece ligada á pregunta de que propiedade distintiva do coñecemento científico fixo posible o avance no noso entendemento da natureza? Algúns filósofos buscaran resposta no inductivismo, segundo o cal cando unha lei física resulta repetidamente confirmada pola nosa experiencia podemos dala por certa ou, polo menos, asignarlle unha gran probabilidade. Pero tal razoamento, como xa foi notado por David Hume, non pode sosterse en criterios estritamente lóxicos, posto que estes non permiten (inducir) unha lei xeral (universal) a partir dun conxunto finito de observacións particulares. Popper supera a crítica de Hume abandonando por completo o inductivismo e sostendo que o primeiro son as teorías, e que só á luz delas fixámonos nos feitos. . Con iso, Popper supera a polémica entre empirismo e racionalismo, sostendo que as teorías anteceden aos feitos, pero que as teorías necesitan da experiencia para distinguir que teorías son aptas das que non.

A saída a este dilema, proposta na lóxica da investigación científica, é que o coñecemento científico non avanza confirmando novas leis, senón descartando leis que contradin a experiencia. A este descarte Popper chámao falsaci. De acordo con esta nova interpretación, o labor do científico consiste principalmente en criticar (acto ao que Popper sempre concedeu a maior importancia) leis e principios da natureza para reducir así o número das teorías compatibles coas observacións experimentais das que se dispón. O criterio de demarcación pode definirse entón como a capacidade dunha proposición de ser refutada ou falsabilizada. Só se admitirán como propisiones cienticas aquelas para as que sexa conceptualmente posible un experimento ou unha observación que as contradiga.

As ideas de Popper sobre o coñecemento científico poden considerarse como a base que sustenta o resto das súas contribucións á filosofía

En canto á súa idea do coñecemento para Popper mentres máis específico e complexo sexa o modelo científico, máis apegado á realidade estará.Popper expresa así que todo o tempo estamos elaborando teorías e hipóteses de acordo ás nosas expectativas e a maior parte do tempo estámolas experimentando ás cales chámaas conxecturas.

Comparativa con Thomas Kuhn :

Thomas Kuhn, defende a tese de que a ciencia avanzou a través de paradigmas que dominan a mentalidade de cada época. Imre Lakatos, discípulo de Popper, tratou de reconciliar esta postura coa do seu mestre mediante a introdución de programas de investigación que serían o obxecto de crítica e falsación,. . Outro discípulo de Popper, Paul Feyerabend tomou unha posición moito máis radical: non existe ningún método xeral para ampliar ou examinar o noso coñecemento e a única descrición do progreso científico : " é todo serve".

Nas ciencias sociais, Popper mantivo unha viva controversia coñecida como a disputa positivista (Positivismusstreit) da sociología alemá. O enfrontamento foi aberto por un ensaio titulado Lóxica das ciencias sociais que foi presentado por Popper . O filósofo vienés e o seu discípulo Hans Albert afirmaron que toda teoría con pretensións científicas, aínda dentro das ciencias sociais, debía ser falsable. A esta visión da Sociología opuxéronse os dialécticos da Escola de Frankfurt, Theodor Walter Adorno e o seu discípulo Jürgen Habermas. Neste contexto ha de entenderse unha carta de Popper, publicada sen o seu consentimento en 1970 no semanario alemán Die Zeit e titulada Contra as grandes palabras. Nela, Popper ataca duramente a obra de Adorno e Habermas acusándoos de empregar unha linguaxe inflada e pretencioso pero baleiro de contido.

viernes, 4 de noviembre de 2011

Filosofía de la ciencia:

Investigación sobre a natureza xeral da práctica científica. A filosofía da ciencia ocúpase de saber como se desenvolven, avalían e cambian as teorías científicas, e se a ciencia é capaz de revelar a verdade das entidades ocultas e os procesos da natureza. O seu obxecto é tan antigo e áchase tan estendido como a ciencia mesma. Algúns científicos mostraron un vivo interese pola filosofía da ciencia e uns poucos, como Galileo, Isaac Newton e Albert Einstein, fixeron importantes contribucións. Numerosos científicos, con todo, déronse por satisfeitos deixando a filosofía da ciencia aos filósofos, e preferiron seguir 'facendo ciencia' no canto de dedicar máis tempo a considerar en termos xerais como se fai a ciencia'. Entre os filósofos, a filosofía da ciencia foi sempre un problema central; dentro da tradición occidental, entre as figuras máis importantes anteriores ao século XX destacan Aristóteles, René Descartes, John Locke, David Hume, Immanuel Kant e John Stuart Mill. Gran parte da filosofía da ciencia é indisociable da epistemoloxía, a teoría do coñecemento, un tema que foi considerado por case todos os filósofos.